🏕🔥🗺 شما هم بی‌صبرانه منتظرید ببینید قرنطینه تو کدوم فصل تموم میشه بعد مقصد سفر اولتونو انتخاب کنید؟ 🤷🏼‍♀️ یکی نوشته بود بعد از کرونا جز در مواقع ضروری خونه نمیام. حقیقتش من قبل از این هم جز در مواقع ضروری خونه نبودم 😂 مجموع ساعت‌های خونه بودنم رو اگر ساعت‌های خوابم کم می‌کردی شاید به زور پنج- شش ساعت در هفته می‌شد. ولی تصمیم دارم بعد از کرونا جز در مواقع ضروری تهران هم نمونم 🙌🏻 حتی همین حالا روحم تو جنگل‌های مازندران و خیابون‌های گیلان در حال پرسه زدنه و نمی‌دونم چقدر طول می‌کشه تا چشمم دوباره به چنین ویویی بیفته... 🙇🏼‍♀️💚🌱 . #whereiwanttobe #whereiwannabe #traveler #travelvibes #travel #camping #campinglife #campfire #nature #naturelovers #iran #irannature #mazandaran #relax #relaxing

#withgalaxy 🐱 باورم نمی‌شه فردا سیزدهمه! البته من از بچگی هم با غم غروب سیزده فروردین غریبه بودم. نمی‌فهمیدم چرا همه آدما از برگشتن به روال عادی زندگی ناراحت می‌شن 🤷🏼‍♀️ نه که عاشق مدرسه و دانشگاه رفتن و صبح زود بیدار شدن باشم، ولی میونه‌م با تعطیلات طولانی هم خوب نبود. به نظرم همین دو هفته خیلی کافی و قشنگ و رویایی بوده‌ همیشه. اما این سیزده به در واقعاً برام غم‌انگیزه. با زندگی آپارتمانی و نداشتن حیاط و تراس بزرگ نمی‌شه خیلی با طبیعت پیوند برقرار کنیم؛ نهایتاً پای گل‌های قالی، کاهو سکنجبین و آش می‌خوریم :)) شما چه می‌کنید سیزده به در؟ کسی هست که خونه‌ش حیاط قشنگ داشته باشه یا برنامه‌ی مهیجی تو ذهنش باشه که خیلی غمگین نشه؟ 🥺

🌱🐭 اگر آدم غر زدن بودم رسم هر سالم رو ول می‌کردم و زیر عکسی که از خودم پست کردم می‌نوشتم توقعی از سال جدید ندارم چون امسال با اون همه توقع و آرزو و امید، فقط تونستم جونم رو دو دستی بچسبم و زنده بمونم. دروغ هم نگفتم، کم نبودن روزایی که خودم رو کشون کشون رسوندم به فردا. سال قبل، نوشتم امیدوارم با برنامه‌تر و مستقل‌تر باشم. مستقل‌تر و منظم‌تر شدم و هزار تا نقشه ریختم، برای چیزهایی برنامه‌ریزی کردم که سال‌های قبل رویاش هم برام بزرگ و دور بود. کنارش اما هر روز بیشتر ترسیدم، استرس‌ها و مسئولیت‌هام با آرزوهام بزرگ شدن و رسیدم به جایی که تو اولین سفر تنهاییم به شهری که دور هم نبود، شب با گریه خوابیدم و صبح با گریه بیدار شدم اما ته تهش خودم رو دوست داشتم و راضی بودم 🙌🏻 . اتفاق‌های بد امسال کم نبود. اونقدر که اگر بخوام حتی حرف از دور ریختن گذشته و شروع خوب بزنم بغضم می‌گیره. اما کسایی رو داشتم که تو این موقعیت‌ها بغلم کنن و این بزرگترین نعمت زندگیمه ❤ نمی‌خوام فراموش کنم، نمی‌خوام بگذرم. اما اگر امسال آخرین سال زندگیمم باشه دوست دارم تا آخرین لحظه‌‌ش رو زندگی کنم. امیدوارم تو سال جدید دست از سر آینده و نگرانی‌هاش بردارم. وقتی فردا این قدر غیر قابل پیش‌بینیه کاش تو لحظه زندگی کنم و برای خودم باشم. به آدم‌ها دلبسته باشم، نه وابسته و بی قید و شرط عشق بورزم. مثل حالا، مثل همیشه 💚🌱 . عکس رو محمدعلی کوچیکه گرفته. روی بوم کلاکت، که خدا می‌دونه چقدر دلتنگشم.

💫 میوه‌هایی که با نهایت دقت شسته شدن می‌چینم تو سبد و کنار سینک ظرفشویی، رو به پنجره می‌ایستم و به نور معدود ماشین‌هایی که از اتوبان رد می‌شن خیره می‌مونم. مامان نگاهم می‌کنه و بدون مقدمه، انگار می‌دونه به چی فکر می‌‌کنم یا شاید چون مطمئنه مسئله‌ی مهم‌تری نمی‌تونه وجود داشته باشه، میگه "عین زمان جنگ شده، همون قدر هول و ولا افتاده بین مردم، همه‌ی مردم." نگاهش می‌‌کنم. به نظر نگران میاد، عجیب نیست چون مامان من《 همیشه》نگرانه. اونقدر که اگر ازم بپرسن مهم‌ترین فاکتور مامان بودن از نظرت چیه می‌گم دلشوره‌های مدام و نگرانی‌های بزرگ برای مسائل کوچیک. نمی‌دونم جنس نگرانی حال حاضرش چیه و چه‌جوری با حال زمان جنگ مقایسه‌ش کرده. ترس از دست دادن عزیزهات، ترس از مرگ، انتظار، اضطراب، خونه‌نشینی و این چیزا شاید وجه اشتراک کرونا و جنگ باشه. من زمان جنگ نبودم. قبل از دیدن همون چهار تا فیلمی که راجع به جنگ جهانی دیدم جزو اونایی بودم که از جنگ نمی‌ترسن چون نمی‌فهمنش. با دیدن پیانیست ساعت‌ها گریه کردم، شیندلرز لیست رو تو چهار شب متوالی دیدم چون گریه امون نمی‌داد اون حجم از غم رو یک جا تحمل کنم، بعد از دیدن فیوری چندین شب کابوس جنگ دیدم و با این حال می‌دونم که چون نبودم و ندیدم، نمی‌دونم جنگ چه شکلیه. اما می‌دونم تو همه‌ی فیلم‌هایی که دیدم اون‌چه که به گریه‌م می‌نداخت مرگ نبود. به مامان می‌گم با نظرش مخالفم. چون تصورم اینه که زمان جنگ هیچ چیز اگر نبوده، آدم‌ها همدیگه رو داشتن و این اصلاً چیز کمی نیست برای امیدوار بودن. همین‌ که تو وضعیت قرمز دسته جمعی فرار می‌کردن و زیر یه سقف پناه می‌گرفتن همین که بعد از هر ترس و وحشتی، می‌شد عزیزات رو بغل کنی و بهشون بگی نگران هیچی نباشن، همین که بعد از هر موشک، بعد از هر خبر بد، می‌شد دور هم جمع شد و تسکین گرفت، یعنی یکی دونستن اوضاع الان با اون موقع اشتباهه. حال الانمون شبیه هیچ موقعیت دیگه‌ای تو هیچ زمان و مکانی نیست، چیزی نیست که قبل از این بشر تجربه کرده باشه. برای ما که غیر از موقع سلام و خداحافظی، به آغوش آدم‌ها بعد از هر خوشی و غم عادت کرده بودیم، موندن و ساختن با این قرنطینه کردن‌ها و ضدعفونی کردن‌ها کار ساده‌ای نیست. اما چه کار کنیم غیر از صبر؟ چه کار کنیم حالا که تنها راه جلوی پامون همینه؟ . عکس برای زمان ماقبل قرنطینه‌ست. وقتی بعد از سه سال دیدمشون و بغلشون کردم ❤

✨ من تخت جمشید رو یک بار تو شلوغی نوروز دیدم و یه ظهر تا عصر توش قدم زدم. تصور اینکه همچین بنای عظیم و قشنگی تو تاریکی شب قابل دیدن نباشه برام ناراحت‌کننده‌ست. میگن قبل‌ترها، مراسمی بوده که شب‌ها با استفاده از نور و صدا برای بازدیدکننده‌ها قصه‌ی شکل‌گیری شهر پارسه رو روایت می‌کردن و این به نظرم از دیدن خود اثر به تنهایی تو نور و روشنایی روز جذاب‌تره. اما این مراسم بعد از مدتی به دلیل مشکلاتی مثل از بین رفتن تجهیزات کنار گذاشته و فراموش شده. ما می‌تونیم با کمک هم و با برداشتن یک قدم کوچیک کاری کنیم تا این آیین دوباره برقرار بشه. فقط کافیه به سایت bapersepolis.ir و یا پیج @thepersepolis سر بزنیم و حمایت خودمون رو اعلام کنیم. . با حمایت از این طرح، علاوه بر کمکی که به حفظ فرهنگ و هنر کشورتون کردید تو قرعه‌کشی سفر به تخت‌جمشید و ۶ دستگاه تلفن همراه هم شرکت می‌کنید 🙌🏻

🌊 تو زندگی همه یه نقطه وجود داره که سرگذشتشون رو به دو نیمه‌ی قبل و بعد از اون اتفاق تقسیم کرده. مثل کنکور، عاشق شدن، یا حتی فوت یه عزیز. من بارها فکر کردم اون نقطه رو پیدا کردم اما بعدها زندگیم تغییرات بیشتری کرده که باعث شده تاریخ تحولم رو خط بزنم و عوضش کنم. از یه جایی به این نتیجه رسیدم تاریخ و مبدا گذاشتن اشتباهه و هر اتفاق کوچیکی مثل اثر پروانه‌ای می‌تونه آینده‌م رو زیر و رو کنه چه حواسم جمعشون باشه چه نباشه. آشنایی‌های به ظاهر پیش پا افتاده بارها برای من تبدیل به دوستی‌های عمیق و ریشه‌دار شدن، وقایعی که می‌خواستم جلوشون رو بگیرم اما ناگزیر اتفاق افتادن و هزار چیز دیگه که موقع رخ دادنشون حواسم به کلی تو جهان دیگه‌ای بوده‌. . برای خودم نوشتم Life is what happens while you're busy making other plans. احتمالاً جای درستی یادداشتش نکرده بودم که فراموش کردم. وگرنه امروز یادم می‌موند این صفحه‌ از کتاب سرنوشتم که توش ایستادم عجیب نیست و یه جایی تو گذشته با دست‌‌های خودم نوشتمش. . مرسی محمدعلی کوچک که طلوع پاییز انزلی، وقتی حیرون و غمگین بودم ازم ویدیو گرفتی 🧡 @mohamada.l.i

#ad☕ من مدت‌هاست که نور ساعت ۱۱ صبح خونه‌مون رو ندیدم. حتی جمعه‌ها هم پشت هم کارهای عقب افتاده داشتم. نمی‌رسم هر روز قبل از سرکار رفتن برای خودم قهوه درست کنم، مخصوصاً این اواخر که ورزش رو چپوندم تو ساعت‌های اول صبح و باید بدو بدو برم که تا آخر شب زمان کم نیارم واسه باقی برنامه‌هام. این تضاد شلوغ بودن و کم انرژی بودن توی طول روز واقعاً آزاردهنده‌ست. البته آدم‌های اطرافم می‌دونن اعتیادم به کافئین نگران‌کننده نیست، تا وقتی که قهوه دم دستم باشه و بتونم کنترلش کنم :)) اگر هم پیدا نکنم باید دنبال یه راه جایگزین فوری باشم. بعد از تست کردن تمام قهوه‌های فوری و غیر فوری، به این نتیجه رسیدم که زندگی زیباتر می‌شد اگر سوپر مارکت‌ها قهوه‌ی گرم می‌فروختن. . خوشبختانه کاله، فانتزی خرید قهوه‌ از سوپرمارکت رو با معرفی لاین سولاته برآورده کرده. اگر ماکروفر دم دستتون باشه می‌تونید قهوه‌تون رو گرم هم نوش جان کنید. فعلاً تنها طعمی که تست نکردم کارامل ماکیاتوئه که فردا قراره برای خودم به عنوان جایزه بخرمش 💗 #سولاته_باهامه @kallehbrand

💙 انقدر پست نذاشتم که کپشن نوشتن یادم رفته. خواستم سلام کنم، دیدم چقدر سلام کردن زیر پست‌ها با سبک تولید محتوای من غریبه :)) خواستم متن آماده بذارم اما تصور متن آماده زیر این عکس هم برام خنده‌داره. بای د وی؛ این رهاست. از آخرین باری که اینجا حرف زده تغییراتی کرده که هنوز سیر تکاملی‌اش ادامه داره. اینجا قرار نبوده عکس بگیره و به خاطر همین تمام عضلاتش منقبض و معذبه و احتمالاً به همین دلیل فراموش کرده انگشت‌های دستش رو عین آدم‌های نرمال کنترل کنه. شما چه کار کردید این مدت؟ بگید/ بنویسید شاید یادم اومد سابق بر این چه‌جوری بلند و بی انتها می‌نوشتم :)) . محمدعلی جان ممنونم که تو شرایط سخت عکسم رو ادیت کردی و فرستادی 😂🙌🏻

. از اولش هم جغرافی بی پدر و مادرترین درس‌ها بود. تاریخ را می‌شد یک‌جوری پیچاند. توی جواب تشریحی ریش فتحعلی‌شاه را بلندتر گرفت یا از سر و ته سیبیل ستارخانِ سردار ملی زد و نیم نمره ازش درآورد. اما جغرافی - لامصب - جوابش یک کلمه بود. عمق دریاچه‌ی فلان یا ارتفاع بلندترین قله‌ی سلسله‌کوه بهمان. بلدش بودی که فلا. نبودی، صفر. بدون شرح و اضافات. اصلن توی ورقه جا برایش نگذاشته بودند. فقط یک جا بود برای نوشتن یک کلمه. بعدترها هم همین‌طور. ازمان می‌پرسیدند: «وِر آر یو فرام؟» توی تلویزیون‌ها. سر خط خبرها. دمِ گیت‌ها. توی صف سفارت‌خانه‌ها. خودمان حتی. هزاران بار از خودمان پرسیدیم. دم انتخابات. توی راهپیمایی. سر صف. تمام این چهل سال تلخ و نحس. وقتی زیر تابوت گل پرپری که از سفر کرب و بلا آمده بود چادر مادر را می‌پیچاندیم. وقتی همسایه‌مان که روی کاغذ جای دفن بچه‌ی اعدامی‌اش را داده بودند دستش، بی‌صدا ضجه می‌زد. وقتی از کنار گورستان خاموش خاوران رد می‌شدیم. وقتی جانباز شیمیایی‌مان از بی دارویی روی تخت جان می‌کند. وقتی جنازه‌ی رفقایمان را از لای آهن‌پاره‌های طیاره‌ها بیرون می‌کشیدیم. وقتی خون رفیق‌مان را از کف خیابان می‌شستیم. روی پله‌برقی‌های طبقه‌ی دوم فرودگاه امام. خودمان از خودمان پرسیدیم - هزاران بار - «تو متولد کجایی؟» توی آینه ایستادیم، زل زدیم به خودمان و بهت‌زده پرسیدیم: «تو متولد کجایی؟». جوابش یک کلمه بود و آن یک کلمه را جبر جغرافیایی تعیین می‌کرد. غلط‌ترین جواب دنیا، جواب درست سوال ما بود: ایران. یکی گفته بود ما ایرانی‌ها هرجای دنیا که برویم، مصیبت‌مان را هم با خودمان می‌بریم. من هرجای دنیا نرفته‌ام اما راست گفته بود گمانم. مصیبت در دل ماست و این فقط ربطی به جغرافی، تاریخ، دین، سیاست، اقتصاد یا حکومت ندارد انگار. ما از قلمروِ رنج می‌آییم. انگار که مام وطن، از همه‌ی آن جنگ‌ها و ناکامی‌ها و محاصره‌ها و قحطی‌ها و برادرکشی‌ها و تجزیه‌ها و فروپاشی‌ها و خفقان‌ها و سیه‌روزی‌ها چیزی برای تک‌تکِ ما به ارث گذاشته باشد. ما از تو، از درون یک مرگی‌مان است. . #حسین_وی . تسلیت قراره آروممون‌کنه؟ کدوم دردمون رو؟

#withgalaxy 🤞🏻 ولی اگر می‌تونستم دو تا باشم یکی‌مو می‌ذاشتم رشت که ادامه تحصیل بده. ایام امتحانا جزوه‌هاشو پهن کنه رو میز لیلا حاتمی تو زیباسرا و تایم استراحتش هم با شما پانتومیم بازی کنه و خوشحال باشه‌. شاید اون یکی ورژنم از چهار تا استکان چای تو یه شب تعجب نمی‌کرد، گیاهخوار نبود و "ژامبون مرغ" رو بهتر بازی می‌کرد. . خیلی قشنگه رشت، خیابون‌هاش و آدم‌هاش ❤

❄🌨❄ #withgalaxy یک ماه پیش در عرض یک هفته پنج نفر بهم مسیج دادن که "خوابتو دیدم". تو خواب همه‌ی اون آدما من هیچ کار خاصی نمی‌کردم. غیر از اشکان که دیده بود قراره عروسی کنم اما ندیده بود با کی، بقیه فقط دیده بودن که بیش از اندازه مهربون و نایس‌ام. باهاشون چای نوشیده بودم و حرف زده بودم و خندیده بودم. . آخرین باری که خواب دیدم یادم نیست. مریم می‌گه خوابت عمیق و خوب بوده که یادت نیست، وگرنه همه‌ی آدما خواب می‌بینن. ازش می‌پرسم تو که تعبیر خواب فروید رو خوندی، اگر آدما خواب یه نفر رو ببینن که هیچ‌جوری نیست چه معنی‌ای داره؟ می‌گه حتی اگر دو نفر متفاوت دقیقاً یک خواب رو ببینن، تعبیرش فرق داره‌؛ نمی‌شه اینجوری تعبیر کرد. . به اشکان گفتم طبق تعبیر ابن‌سیرین یا یکی دیگه از علما که یادم نیست، عروسی کردن معنی مرگ می‌ده اما جواب داد که اون واسه دیدن آدما تو لباس عروسیه وگرنه من تا اونجا دیدم که اومدن خواستگاری و همه خوشحالن. . دلم می‌خواست حداقل تعبیر خواب سرخپوستی بلد بودم که بدونم مهربون شدن تو خواب بقیه آدما چه معنی می‌ده. حتی اگر تعبیر مجموع این خواب‌ها این می‌شد که به زودی کچل و چاق و تنها و لوزر می‌شم :)) . ویدیو و کپشن رو چند روز پیش پست کردم، ولی اینستاگرام به کپی‌‌رایت موزیکش گیر داد. منم یه کاور از همون موزیک پیدا کردم که گولش بزنم. خلاصه که همزمانی پست شدنش رو با اول ژانویه به فال نیک بگیرید و دعا کنید امسال، زمستون پر برفی داشته باشیم ❄🌨 . ویدیو رو محمدعلی گرفته @mohamadaliiheidari 🦍 شبیه این گوی‌های موزیکال شده که توشون برف میاد و یه آدمک وسط برفا می‌رقصه‌ 🔮

🍁🧡🍂 من عاشق آغاز‌ها هستم! بیا به هم قول بدهیم که اگر دوباره همدیگر را دیدیم، اصلاً برف‌های تازه‌باریده‌ی همدیگر را به هم نزنیم و تلنبار نکنیم. برفابه نشویم. مثل این زمین، بمانیم و فقط در موقع خوب و مناسبِ خورشید، با هم آب بشویم ❤ . فردا پاییز تموم می‌شه و تمام انگیزه‌م برای شروع زمستون اینه که جای این لاک‌های نارنجی سرمه‌‌ای، قراره یه رنگ کریسمس‌پسند بزنم و عکسش رو با کپشن زنی تنها در آستانه‌ی فصلی سرد براتون آپلود کنم :)) . عکس رو محمدعلی کوچیکه گرفته با ماگی که بچه‌های خفن @418.studio بهم هدیه دادن 💫 بخش اول کپشن هم از یه رمان کودک و نوجوان به اسم دختر ستاره‌ای همیشه عاشق برداشتم 😂🙌🏻